هفت از هفت. هفت بازی، هفت پیروزی. آنها بی شکست به سوی مسکو رفته اند، با اقتدار، بسان همیشه. چک های جنگجو در پراگ جان کندند آنها را پایین بکشند و نتوانستند، چرا و چگونه؟

وقتی ولادیمیر داریدار دوازده دقیقه به پایان دروازه آندرتراشتگن را گشود و پاسخ گل زودهنگام تیمو ورنر را داد به نظر می رسید نوار پیروزی آلمان پاره شده. ژرمن ها در نیمه دوم برخلاف سنت شان بارها توپ را از دست داده بودند و دقایق هم به سرعت باد سپری می شدند، ولی آلمان، آلمان بود و سنت دیرینه ترش را به رخ کشید. ذهنیت پیروز شدن را. جنگیدن تا آخرین گام را. تغییر نتیجه در واپسین لحظات را... بنابراین تونی کروس دو دقیقه به پایان توپ را راهی محوطه جریمه چک ها کرد. توپ را فرستاد در آستانه دروازه... و چه کسی به پرواز درآمد تا با سر آن ضربه توفنده را به توپ بکوبد؟ مت هاملز مدافع میانی ژرمن ها. هاملز به پیش تاخته دروازه را گشود تا مردان یواخیم لو 2-1 پیروز شوند. تا ژرمن ها با دوازده امتیاز بیشتر از جمهوری چک و هفت امتیاز بیشتر از ایرلند شمالی دسترسی ناپذیر باقی بمانند، مثل همیشه.

ترکیب آلمان بازتابنده جاری شدن خون تازه به رگ های ژرمن ها بود. آمیزه تجربه و جوانی: تراشتگن، هکتور، گینتر، هاملز، کروس، استیندل، اوزیل، ورنر، مولر، کیمیچ و برانت. گل اول را تیمو ورنر بیست و یک ساله زد و گل دوم را مت هاملز بیست و هشت ساله. ماتیاس گینتر بیست و سه ساله بود و تونی کروس بیست و هفت ساله. جاشوا کیمیچ بیست و دو ساله بود و مسعود اوزیل بیست و هشت ساله...