همانطوری که می دانید چندین فناوری چاپ سه بعدی وجود دارد. بعضی از آنها از فیلامنت، بعضی از پودرهای فلزی و برخی از رزین استفاده می کنند. تکنولوژی هایی که از رزین فتوپلیمری استفاده می کنند باید تحت یک منبع نور پخت شوند.

در چاپگرهای سه بعدی DLP منبع نور، یک صفحه دیجیتالی است که از پیکسل ساخته شده است. این پیکسل ها تصویر لایه ای که برای پخت رزین لازم است را می سازند و تبدیل به حالت سه بعدی می کنند. یعنی لایه های یک قطعه چاپ شده توسط یک چاپگر DLP از تعدادی پیکسل سه بعدی به نام وکسل ساخته شده است. وکسل ها بسیار کوچک هستند و دیدن آن ها غیر ممکن است.

از چاپگر DLP برای ساخت قطعاتی که تحت فشار هستند استفاده نمی شود و برای ساخت نمونه های اولیه بصری استفاده می شوند. همچنین می توان از این فناوری برای چاپ قطعات رزینی بسیار پیچیده مانند قطعات اسباب بازی، قالب جواهرات، قالب دندان، مجسمه های خاص و ... استفاده کرد.

 

طرح اولیه این چاپگر در سال 1964 توسط آرتور سی کلارک مطرح شد، اما به طور کاربردی در سال 1987 توسعه یافت.

مطمئنا DLP مزایا و معایب خاص  خود را دارد و از آنجایی که DLP فناوری است که با SLA شبیه هستند، مزایا و معایب آن در مقایسه با قابلیت های SLA بررسی می شود.

چیزی که DLP و SLA را از یکدیگر متفاوت می کند منبع نوری است که برای انجماد رزین استفاده می شود.

DLP از یک پروژکتور نور دیجیتال استفاده می کند و رزین را به صورت لایه ای خشک می کند و SLA از نور لیزر برای این کار استفاده می کنند.

پروژکتور نور در DLP کل تصویر یک لایه را به یکباره فلش می کند و لایه ها سریع تر ساخته می شوند، اما چاپگر SLA این کار را نقطه به نقطه انجام می دهد و سرعت کمتری دارند.

یکی از محدودیت های DLP در مقایسه با SLA چاپ قطعات با جزئیات زیاد است. در DLP اندازه تصویر وضوح تصویر را تعین می کند و با افزایش سایز، کیفیت افت می کند. اما این به این معنی نیست که قطعات بزرگ چاپ شده با این تکنولوژی کیفیت پایینی دارند.

از مزایای این چاپگر می توان به تولید سریع اشیا و قطعاتی با ساختارپیچیده و البته دقت بالا اشاره کرد.

این چاپگرها مقرون به صرفه هستند و اکثر افراد توانایی خرید آن را دارند.

در کنار مزایای این دستگاه، معایبی نیز وجود دارد و اینکه در هنگام چاپ و ذوب فتوپلیمرها بوی بد و نامطلوبی استشمام می شود. از دیگر معایب این دستگاه این است که در چاپ قطعات بزرگ ممکن است با تاب برداشتن قطعه مواجه شویم.

همانند هر چاپگر سه بعدی، اولین مرحله برای فرایند چاپ، آپلود یک مدل سه بعدی در چاپگر است. بعد از این، رزین در دستگاه ریخته می شود. سپس پلت فرم ساخت داخل مخزن رزین تا جایی که فقط کمی فضا بین کف مخزن و صفحه ساخت باقی باشد، پایین می آید.

وقتی که همه چیز آماده شد، پروژکتور به عنوان منبع نور دیجیتال کار خود را آغاز می کند. به این صورت که تصویری از هر لایه را فلش می کند.  

هنگامی که تصویر لایه به کف می رسد، رزین به حالت جامد تبدیل می شود و در اصل اولین لایه تشکیل می شود. برای ساخت لایه بعدی، سکوی ساخت به اندازه یک لایه بالا می رود و معمولا برای اینکه دقت در هنگام چاپ حفظ شود پلت فرم معمولا بیش از یک لایه بالا می رود تا رزین در قسمت زیر به آسانی جریان پیدا کند. این کار برای رزین هایی با ویسکوزیته بالاتر اهمیت بیشتری دارد.

بعد از آن این کار تا زمانی که کل قطعه تکمیل شود، تکرار می شود.

شاید جالب باشد بدانید که قطعات پرینت شده هنوز به طور کامل پس از عملیات چاپ آماده استفاده نیستند و قطعات ساخته شده از رزین فتوپلیمری پس از چاپ نیاز به پردازش با نور UV دارند. قرار گیری در معرض نور ماوراء بنفش تضمین کننده این است که قطعات به درستی عمل می کنند و آماده استفاده هستند.

چاپگرهای سه بعدی DLP از فتوپلیمرهای مایع به شکل رزین استفاده می کنند. برای این کار رزین های مختلفی با محدوده قیمت متفاوت وجود دارد که ارزانترین رزین چیزی حدود 45 تا 55 دلار برای هر لیتر می باشد.