SLA یا همان استریولیتوگرافی روشی برای پرینت سه بعدی می باشد که در آن از رزین و لیزر استفاده می شود. در SLA برخلاف DLP که از پروژکتور استفاده می کند، از نور لیزر منفرد در نقاط خاصی که طبق الگو باید رزین سفت شود استفاده می شود.

 

 

در این روش اولین الگوی دو بعدی به اولین لایه چاپ تبدیل می شود و با جامد شدن لایه ها به تدریج بالا می آید و در چاپ SLA عملا چاپ به صورت وارونه انجام می شود.

برای چاپ SLA معمولا از لیزر UV و رزین UV-curing استفاده می شود. رزین سمی است و متاسفانه در حین چاپ بخار همراه با بوی نامطبوعی آزاد می کند.

به دو روش می توان لیزر را جا به جا کرد، ولی بهترین و مقرون به صرفه ترین راه استفاده از مجموعه ای از آینه ها برای پخش لیزر در سطح چاپ است.

SLA به دلیل اینکه پهنای کانونی لیزر در مقایسه با اندازه نازل بسیار کوچک است، توانایی چاپ اشیاء با دقت بالا را دارد.

 

SLS (Selective Laser Sintering) روشی معمول برای پرینت سه بعدی در محیط های صنعتی می باشد. در این روش از لیزر برای ذوب پودر استفاده می شود تا شکل نهایی طبق الگو ایجاد شود.

قدرت لیزر در چاپگر SLS متفاوت است و تعیین می کند در کدام مناطق پودرها ذوب شوند. این چاپگر علاوه بر پلاستیک قادر به کار کردن با فلزات و سرامیک را نیز دارند. بعد از کامل شدن عملیات چاپ برای محکم شدن قطعه بهتر است در کوره قرار بگیرد و پردازش شود.

در چاپگر SLS مواد چاپی به صورت پودر وارد دستگاه می شوند و در داخل دستگاه غلتکی وجود دارد که به صورت مداوم لایه های جدیدی از مواد خام را روی لایه هایی که نیمه پخته هستند، قرار می دهد. SLS نیازی به تکیه گاه چاپی ندارد و قادر به چاپ قطعات پیچیده از لحاظ هندسی و اجزای به هم پیوسته می باشد.

دستگاه های SLS امروزی که در بازار وجود دارد بسیار پیشرفته هستند و معمولا هزینه های زیادی دارند و قطعاتی را ایجاد می کنند که بسیار قابل اعتماد است.

 

این دو فناوری به دلیل استفاده از لیزر به هم شبیه هستند و استفاده از لیزر باعث می شود که مشکل تاب برداشتن هنگام چاپ به وجود نیاید.

معمولا پرینترهای SLA از آینه استفاده می کنند که با چرخاندن آینه نقطه لیزر کمی بیضی شکل می شود و می تواند بر دقت چاپگر تاثیر بگذارد. اما در چاپگر های SLS به دلیل استفاده از سیستم های پیشرفته تر، این مشکل کمتر به وجود می آید.

البته به دلیل اینکه قدرت لیزر در SLS بیشتر است، دستگاه پرینتر باید کاملا محصور باشد و کاربر هیچ دیدی از چاپ ندارد. در نوع SLA لیزر قدرت کمتری دارد و می توان از شیشه های رنگی برای محصور کردن چاپگر استفاده کرد تا کاربر بتواند روند چاپ را کنترل کند.

رزین هایی که برای پرینتر SLA استفاده می شوند گران و سمی هستند و بعد از چاپ نیز برای پردازش ممکن است خطرآفرین باشد. اما در مقابل می توان از پودر برای پرینتر SLS استفاده کرد و احتمال خطر را کاهش داد.

زمانی که بحث مقایسه پیش می آید یکی از فاکتورهای مهم مناسب بودن قطعه برای مصارف مختلف است. با چاپگرهای SLA معمولا قطعاتی که جزئیات بسیاری دارند تولید می شود، اما این قطعات شکننده هستند و برای اهداف مکانیکی کارآمد نیستند.

پرینترهای SLS قطعاتی با جزئیات زیاد تولید می کنند که چون معمولا از فلز به عنوان مواد اولیه استفاده می کند برای اهداف مکانیکی بسیار کاربرد دارند.

قطعاتی که با SLA تولید می شوند نیاز به پشتیبانی دارند ولی قطعات تولیدی با SLS خیر و همین ویژگی SLS را تبدیل به چاپگری برای چاپ قطعات بسیار پیچیده کرده است و می توان گفت چاپ های SLA انعطاف کمتری دارند.

پرینتر SLA معمولا کوچکتر هستند و برای کارگاه های کوچکتر بسیار مناسب هستند. در عوض نوع SLS بزرگ هستند و به قدرت بیشتری نیاز دارند.

پرینترهای SLA و مبتنی بر رزین با قیمت کمتر از 500 دلار در دسترس هستند، اما نوع SLS بیشتر از 5000 دلار قیمت دارد.

برای جمع بندی می توان گفت اگر مصرف کننده به چاپگری نیاز دارد که قطعات را با وضوح کامل تولید اما نیازی به انعطاف پذیری مکانیکی ندارد، بهترین انتخاب می تواند پرینتر SLA باشد. اما اگر مصرف کننده بسیار حرفه ای است و بودجه بیشتری دارد و نیاز به کار با مواد پیشرفته را دارد، SLS می تواند گزینه خوبی باشد.