دندانپزشک دهان بیمار را با یک عصای دیجیتالی کوچک
اسکن می کند و تصویر سه بعدی دندان ها و لثه بیمار را در کامپیوتر ذخیره می کند.
امروزه دو فناوری
چاپ سه بعدی در بین دندانپزشکان رایج است: استریولیتوگرافی
(SLA) و پردازش نور دیجیتال
(DLP).
در stereolithography یک خم کننده از رزین مایع به طور انتخابی در قسمت چاپ در معرض اشعه لیزر قرار می گیرد و رزین را در مناطق خاصی سفت می کند.(LFS) ،Low Force Stereolithograpgy که توسط چاپگر سه بعدی ندانپزشکی استفاده می شود فشار ایجاد شده بر روی قطعه را کاهش می دهد و آن را از مخزن رزین در بین لایه ها جدا می کند و سطوحی با دقت و وضوح بالا ایجاد می کند.
پردازش نور دیجیتال با همان فرآیند شیمیایی LFS و SLA کار می کند، با این تفاوت که از یک پروژکتور دیجیتال به عنوان منبع نور به جای لیزر، برای سفت کردن رزین استفاده می کند.
اغلب چاپگرهای سه بعدی دندانپزشکی با قرار دادن رزین مایع در معرض یک منبع نور مانند SLA و LFS و DLP ، لایه های جامد بسیار نازک پلاستیکی برای ایجاد جسم را تشکیل می دهند.
نحوه کار در چاپگرهای سه بعدی LFS، SLA و DLP مشابه است. تفاوتی که وجود دارد در کیفیت چاپ، مواد مورد استفاده، گردش کار و هزینه هاست که از دستگاهی به دستگاه دیگر متفاوت است.
نحوه ارزیابی چاپگرهای سه بعدی دندانپزشکی از نظر دقت و کیفیت
نگرانی هر دندانپزشک و دندانسازی تضمین قطعات با کیفیت و دقیق است. اما متاسفانه تمامی چاپگرهای دندانپزشکی که به بازار عرضه می شوند، نمی توانند کاری باکیفیت و دقت بالا ارائه کنند.
بیشتر شرکت ها برای ارزیابی دقت به یک عدد واحد که 50 یا 75 میکرون است اشاره می کنند که این عدد نشان دهنده محدوده وضوح چاپگر است و یا بعضی از شرکت ها ارتفاع لایه، اندازه پیکسل یا اندازه لکه لیزر را به عنوان دقت بیان می کنند، که اینها معمولا حقه های بازاریابی هستند.
به طور کلی دقت قطعه به عوامل مختلفی مانند کیفیت پرینتر سه بعدی، تنظیمات نرم افزار و پردازش پس از آن، کالیبراسیون مناسب و مواد به کار رفته بستگی دارد. همیشه باید نمونه چاپ شده را با نمونه اسکن شده مقایسه کرد.
روش کار با این گونه چاپگرها بسیار ساده است. انواع چالش ها در نظر گرفته شده و تا حد زیادی حل شده است. به عنوان مثال توزیع خودکار رزین در چاپگرهای Formlabs SLA و LFS 3D به معنای این است که هرگز نباید نگران کمبود مواد بود.
قطعات چاپ شده با فناوری LFS، SLA، DLP بعد از پرینت شدن نیاز به پردازش دارند. به این صورت که باید ابتدا قطعات را در حلال شست تا رزین اضافی از بین برود و بعد از آن، برای قطعات، عملیات پخت انجام داد و در بعضی چاپگرها این عملیات به طور خودکار انجام می شود. خوشبختانه آخرین نسل چاپگرهای سه بعدی میزان رضایت 95درصدی مشتریان را داشته اند.
انتخاب مواد
انتخاب مواد بسته به مدل چاپگرها متفاوت هستند. برخی چاپگرها فقط قادر به تولید مدل های تشخیصی هستند، و این درحالی است که مدل های پیشرفته چاپگرها می توانند تاج و بریج بسیار دقیق، روکش ها، ایمپلنت های دقیق و ... را چاپ کنند.
محصولات دندانپزشکی طولانی مدت و سازگار با محیط زیست مانند آتل، فضانگهدارنده، پروتزهای دیجیتال، وسایل ارتودنسی مانند تراز را با استفاده از ترموفرم در مدل های پرینت سه بعدی می توان ساخت.
برخی از پرینترها با مواد مخصوص کار می کنند و در نتیجه فقط قطعات خاصی را تولید می کنند. برخی دیگر می توانند هر سفارشی که دندانپزشک دارد را انجام دهند و دارای سیستم باز هستند.
تولیدکنندگان به طور منظم مواد جدیدی را وارد بازار می کنند که با هر چاپگری سازگار شود. در زیر نمونه ای را مشاهده می کنید که در حین جراحی سفارش و چاپ شده است.
در چاپگر DLP 3D به دلیل اینکه پروژکتور همه لایه ها را به یک باره در معرض دید قرار می دهد، سرعت چاپ یکنواخت است و فقط به ارتفاع قطعات بستگی دارد، در حالی که چاپگرهای SLS و LFS هر قسمت را با لیزر انجام می دهند.
یک چاپگر DLP اگرچه ممکن است سریع قطعه ای را چاپ کند اما تنها چند مدل را می توان در پلت فرم ساخت جا داد و با دستگاهی با حجم ساخت بالاتر می توان تعداد قطعات بیشتری با وضوح پایین تری چاپ کرد. این به این معناست که برای چاپ
مدل های ترمیمی یا راهنمای جراحی که به دقت بالایی نیاز است، نمی توان از این پرینتر استفاده کرد.
اما چاپگرهای سه بعدی SLA و LFS می توانند همه این گزینه ها را در یک دستگاه تولید کنند.
